چه کسی خواهد شست ؟؟

کاشکی پنجره ی من
در شب ِگیسوی پُر پیچ ِ  تو
راهی می جُست

چشم ِ من،چشمه ی زاینده ی اشک
گونه ام بستر ِ رود

کاشکی همچو حبابی
در نگاه ِ تو رها می شدم از بود و نبود

شب تهی از اختر
ابر ِ خاکستری ِ بی باران پوشانده

آسمان را یک سر
ابر ِ خاکستری ِ بی باران دلگیر است
و سکوت ِ تو پس ِ پرده ی خاکستری ِ سرد ِ کدورت-افسوس-
سخت دلگیر تر است . . .

شوق ِ باز آمدن ِسوی تو ام هست،اما
تلخی ِ سرد ِ کدورت در تو

پای پوینده ی راهم بسته
ابر ِ خاکستری بی باران
راه بر مرغ ِ نگاهم بسته

وای باران ! باران . . .

شیشه ی پنجره را باران شست
از دل ِ من اما
چه کسی نقش ِ تو را خواهد شست ؟!

                                                                             "حمید مصدق"

نقش

 

آسمان سربي رنگ
من درون قفس سرد اتاقم
دلتنگ
مي پرد مرغ نگاهم
تا دور
آه باران باران
پر مرغان نگاهم را شست
از دل من اما
چه كسي
نقش او را خواهد شست؟                               

                                     "حمید مصدق"

خواب خوب

پس از توفان
پس از تندر
پس از باران
سرشك سبز برگ از شاخه هاي جنگل خاموش
مي افتاد
نه بيد ز باد
نه برگ از برگ مي جنبيد
شكاف ابرها راهي به نور ماه مي دادند
دوباره راه را بر ماه مي بستند
و من همچون نسيمي از فراز شاخه ها پرواز مي كردم
تو را مي خواستم اي خوب، اي خوبي
به ديدار تو من مي آمدم با شوق
با شادي

تو را مي بينم اي گيسو پريشان در غبار ياد
تو با من مهربانتر از مني
با من
تو با من مهرباني مي كني چون مهر
مهري مهربان با من

پس از توفان
پس از تندر
پس از باران
گل آرامش آوازي
به رنگ چشمهاي روشنت دارد
نسيمي كز فراز باغ مي آيد
چه خوش بوي تنت دارد
من اينك در خيال خويش خواب خوب مي بينم
تو مي آئي و از باغ تنت صد بوسه مي چينم                                                                 

                                                              "حمید مصدق"