"نیست در شهـــــــــــر نگاری که دل ما ببـرد"

نیست در شهـــــــــــر نگاری که دل ما ببـرد
بختــــــــم ار یار شود رختـــــــم از اینجا ببرد

کو حـریفی کش سر مست که پیش کرمش
عاشق سوختـــــــــــه دل نام تمنــــــــا ببرد

در خیال اینهـــــــــمه لعبت بهوس میـــــبازم
بو که صاحب نظـــــــــــــــری نام تماشا ببرد

باغبــــــانا ز خزان بیخبرت می بیــــــــــــــنم
آه از آنروز که بادت گل رعنــــــــــــــــــــا ببرد

رهـــزن دهــــــــــر نخفـتست مشو ایمن ازو
اگر امـــــــــروز نبردست که فــــــــــــردا ببرد

علــــم و فضلی که بچل سال دلم جمع آورد
ترسم آن نرگس مستانه بیغــــــــــــــما ببرد

سحر با معجــــــــــزه پهلو نزند دل خوش دار
سامری کیست که دست از ید بیضا ببـــــرد

جام میــــــــــنایی می سد ره تنگدلی ست
منه از دست که سیل غمت از جا ببـــــــــرد

راه عشق ار چه کمینــــــــگاه کماندارانست
هر که دانسته رود صرفه ز اعـــــــــــــدا ببرد

حافظ ار جان طلبد غمـــــــــــــزه مستانه یار
خانه از غیـــــــــــــر بپرداز و بهل تا ببــــــــرد

                                                                                                                            "حــافــظ"

"روزگاریست که ما را نگران می‌داری"

روزگاریست که ما را نگران می‌داری
مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری

گوشه چشم رضایی به منت باز نشد
این چنین عزت صاحب نظران می‌داری

ساعد آن به که بپوشی تو چو از بهر نگار
دست در خون دل پرهنران می‌داری

نه گل از دست غمت رست و نه بلبل در باغ
همه را نعره زنان جامه دران می‌داری

ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور
چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری

چون تویی نرگس باغ نظر ای چشم و چراغ
سر چرا بر من دلخسته گران می‌داری

گوهر جام جم از کان جهانی دگر است
تو تمنا ز گل کوزه گران می‌داری

پدر تجربه ای دل تویی آخر ز چه روی
طمع مهر و وفا زین پسران می‌داری

کیسه سیم و زرت پاک بباید پرداخت
این طمع‌ها که تو از سیمبران می‌داری

گر چه رندی و خرابی گنه ماست ولی
عاشقی گفت که تو بنده بر آن می‌داری

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ
چه توقع ز جهان گذران می‌داری

                                                                                                                                 "حافظ"

"گنبد مینا"

دیـدی ای دل که غم عشق دگر بار چـه کرد
چــون بـشـد دلــــبر و بـا یـار وفادار چـه کرد

آه  از  آن نـرگس جـادو که چه بازی انگیخـت
آه  از  آن مست که با مردم هشیـار چه کرد

اشـک مـن رنـگ شفق یافت ز بی مهری یار
طالـع بی‌شفـقـت بیـن که در این کار چه کرد

بـرقـی از مـنـزل لـیـلـی بـدرخــشـید سـحـر
وه که با خـرمن مـجـنون دل‌ افــکــار چـه کـرد

سـاقـیا جــام مـی ام ده کـه نـگـارنـده غـیـب
نـیـسـت مـعـلـوم کـه در پـرده اسـرار چه کرد

آن کـه پـــر نــقـش زد ایـــن دایــره مـیـنـایــی
کـس ندانـسـت کــه در گـردش پرگـار چه کرد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
 یــار دیـریـنـه بـبـیـنـیـد کــه بــا یــار چــه کــرد  

                                                                                                                               "حافظ"

"ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ايم"

ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ايم
همراز عشق و هم نفس جام باده‌ايم

بر ما بسي كمان ملامت كشيده‌اند
تا كار خود ز ابروي جانان گشاده‌ايم

اي گل تو دوش داغ صبوحي كشيده‌اي
ما آن شقايقيم كه با داغ زاده‌ايم

پير مغان ز توبه ما گر ملول شد
گو باده صاف كن كه به عذر ايستاده‌ايم

كار از تو مي‌رود مددي اي دليل راه
كانصاف مي‌دهيم و ز راه اوفتاده‌ايم

چون لاله مي مبين و قدح در ميان كار
اين داغ بين كه بر دل خونين نهاده‌ايم

گفتي كه حافظ اين همه رنگ و خيال چيست
نقش غلط مبين كه همان لوح ساده‌ايم

                                                                                        "حافظ"

"حاشا كه من به موسم گل ترك مي كنم"

حاشا كه من به موسم گل ترك مي كنم
من لاف عقل مي‌زنم اين كار كي كنم

مطرب كجاست تا همه محصول زهد و علم
در كار چنگ و بربط و آواز ني كنم

از قيل و قال مدرسه حالي دلم گرفت
يك چند نيز خدمت معشوق و مي كنم

كي بود در زمانه وفا جام مي بيار
تا من حكايت جم و كاووس كي كنم

از نامه سياه نترسم كه روز حشر
با فيض لطف او صد از اين نامه طي كنم

كو پيك صبح تا گِلِه‌هاي شب فراق
با آن خجسته طالع فرخنده پي كنم

اين جان عاريت كه به حافظ سپرده دوست
روزي رخش ببينم و تسليم وي كنم

                                                                               "حافظ"

"شاه شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان"

شاه شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان
كه به مژگان شكند قلب همه صف شكنان

مست بگذشت و نظر بر من درويش انداخت
گفت اي چشم و چراغ همه شيرين سخنان

تا كي از سيم و زرت كيسه تهي خواهد بود
بنده من شو و برخور ز همه سيم تنان

كمتر از ذره نئي پست مشو مهر بورز
تا به خلوتگه خورشيد رسي چرخ زنان

بر جهان تكيه مكن ور قدحي مي‌داري
شادي زهره جبينان خور و نازك بدنان

پير پيمانه كش من كه روانش خوش باد
گفت پرهيز كن از صحبت پيمان شكنان

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
مرد يزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان

با صبا در چمن لاله سحر مي‌گفتم
كه شهيدان كه‌اند اين همه خونين كفنان

گفت حافظ من و تو محرم اين راز نه‌ايم
از مي لعل حكايت كن و شيرين دهنان

                                                                        "حافظ"

"ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست"

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
در خرابات بگویید که هشیار کجاست

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست

بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست

عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

                                                                     "حافظ"

"نيست كه نيست"

روشن از پرتو رويت نظری نيست که نيست 
منت خاک درت بر بصری نيست که نيست
 
ناظر روی تو صاحب نظرانند آری 
سر گيسوی تو در هيچ سری نيست که نيست 

اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب 
خجل از کرده خود پرده دری نيست که نيست 

تا به دامن ننشيند ز نسيمش گردی 
سيل خيز از نظرم رهگذری نيست که نيست 

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند 
با صبا گفت و شنيدم سحری نيست که نيست 

من از اين طالع شوريده برنجم ور نی 
بهره مند از سر کويت دگری نيست که نيست 

از حيای لب شيرين تو ای چشمه نوش 
غرق آب و عرق اکنون شکری نيست که نيست 

مصلحت نيست که از پرده برون افتد راز 
ور نه در مجلس رندان خبری نيست که نيست 

شير در باديه عشق تو روباه شود 
آه از اين راه که در وی خطری نيست که نيست 

آب چشمم که بر او منت خاک در توست 
زير صد منت او خاک دری نيست که نيست 

از وجودم قدری نام و نشان هست که هست 
ور نه از ضعف در آن جا اثری نيست که نيست 

غير از اين نکته که حافظ ز تو ناخشنود است 
در سراپای وجودت هنری نيست که نيست

                                                                  "حافظ "

"زلف بر باد مده تا ندهي بر بادم"

زلف بر باد مده تا ندهي بر بادم
ناز بنياد مکن تا نکَني بنيادم

مي مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فريادم

زلف را حلقه مکن تا نکُني در بندم
طره را تاب مده تا ندهي بر بادم

يار بيگانه مشو تا نبري از خويشم
غم اغيار مخور تا نکني ناشادم

رخ برافروز که فارغ کني از برگ گُلم
قد برافراز که از سرو کني آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزي ما را
ياد هر قوم مکن تا نروي از يادم

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شيرين منما تا نکني فرهادم

رحم کن بر من مسکين و به فريادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فريادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که در بند توام آزادم

                                               "حافظ"

بهار باز آمد !

بهترین فال٬ خوشترین حال٬ شیرین ترین یاد و شاد ترین عید "نوروز" را برایتان آرزومندم. " عیدتون مبارک"

 
مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد      
هدهد خوش خبر از طرف سبا بازآمد

برکش ای مرغ سحر نغمه داوودی باز      
که سلیمان گل از باد هوا بازآمد

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن      
تا بپرسد که چرا رفت و چرا بازآمد

مردمی کرد و کرم لطف خداداد به من      
کان بت ماه رخ از راه وفا بازآمد

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح     
 داغ دل بود به امید دوا بازآمد

چشم من در ره این قافله راه بماند     
 تا به گوش دلم آواز درا بازآمد

گر چه حافظ در رنجش زد و پیمان بشکست      
لطف او بین که به لطف از در ما بازآمد

                                                         "حافظ"

"خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود"

خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
گر تو بيداد كني شرط مروت نبود

ما جفا از تو نديديم و تو خود نپسندي
آن چه در مذهب ارباب طريقت نبود

خيره آن ديده كه آبش نبرد گريه‌ي عشق
تيره آن دل كه در او شمع محبت نبود

دولت از مرغ همايون طلب و سايه‌ي او
زان‌كه با زاغ و زغن شهپر دولت نبود

گر مدد خواستم از پير مغان عيب مكن
شيخ ما گفت كه در صومعه همت نبود

چون طهارت نبود كعبه و بتخانه يكي است
نبود خير در آن خانه كه عصمت نبود

حافظا علم و ادب ورز كه در مجلس شاه
هر كه را نيست ادب لايق صحبت نبود

                                                        "حافظ"

"در خرابات مغان نور خدا می‌بینم"

 

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم

خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن
فکر دور است همانا که خطا می‌بینم

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می‌بینم

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین
آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم

دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید
که من او را ز محبان شما می‌بینم

                                                    "حافظ"

"برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز"

 

برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز
روز اول رفت دینم در سر زلفین تو
تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز
ساقیا یک جرعه‌ای زان آب آتشگون که من
در میان پختگان عشق او خامم هنوز
از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن
می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز
پرتو روی تو تا در خلوتم دید آفتاب
می‌رود چون سایه هر دم بر در و بامم هنوز
نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو
اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز
در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت
جرعه جامی که من مدهوش آن جامم هنوز
ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان
جان به غم‌هایش سپردم نیست آرامم هنوز
در قلم آورد حافظ قصه لعل لبش
آب حیوان می‌رود هر دم ز اقلامم هنوز


                                                                "حافظ"

"صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را"

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بيابان تو داده‌اي ما را

شکرفروش که عمرش دراز باد چرا
تفقدي نکند طوطي شکرخا را

غرور حسنت اجازت مگر نداد اي گل
که پرسشي نکني عندليب شيدا را

به خلق و لطف توان کرد صيد اهل نظر
به بند و دام نگيرند مرغ دانا را

ندانم از چه سبب رنگ آشنايي نيست
سهي قدان سيه چشم ماه سيما را

چو با حبيب نشيني و باده پيمايي
به ياد دار محبان بادپيما را

جز اين قدر نتوان گفت در جمال تو عيب
که وضع مهر و وفا نيست روي زيبا را

در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ
سرود زهره به رقص آورد مسيحا را

                                                   "حافظ"

"یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت"

 

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم
"یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت"
رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی
جانا روا نباشد خون ریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم
یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم
جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت


                                                             "حافظ"

"صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را"

 

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بيابان تو داده‌اي ما را

شکرفروش که عمرش دراز باد چرا
تفقدي نکند طوطي شکرخا را

غرور حسنت اجازت مگر نداد اي گل
که پرسشي نکني عندليب شيدا را

به خلق و لطف توان کرد صيد اهل نظر
به بند و دام نگيرند مرغ دانا را

ندانم از چه سبب رنگ آشنايي نيست
سهي قدان سيه چشم ماه سيما را

چو با حبيب نشيني و باده پيمايي
به ياد دار محبان بادپيما را

جز اين قدر نتوان گفت در جمال تو عيب
که وضع مهر و وفا نيست روي زيبا را

در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ
سرود زهره به رقص آورد مسيحا را

                                                   "حافظ"