شهریار عشق

چشم ِ من،چشمه ی زاینده ی اشک
گونه ام بستر ِ رود

کاشکی همچو حبابی
در نگاه ِ تو رها می شدم از بود و نبود

شب تهی از اختر
ابر ِ خاکستری ِ بی باران پوشانده

آسمان را یک سر
ابر ِ خاکستری ِ بی باران دلگیر است
و سکوت ِ تو پس ِ پرده ی خاکستری ِ سرد ِ کدورت-افسوس-
سخت دلگیر تر است . . .

شوق ِ باز آمدن ِسوی تو ام هست،اما
تلخی ِ سرد ِ کدورت در تو

پای پوینده ی راهم بسته
ابر ِ خاکستری بی باران
راه بر مرغ ِ نگاهم بسته

وای باران ! باران . . .

شیشه ی پنجره را باران شست
از دل ِ من اما
چه کسی نقش ِ تو را خواهد شست ؟!

                                                                             "حمید مصدق"