نيايش
نور را پيموديم، دشت طلا را در نوشتيم
افسانه را چيديم، و پلا سيده فكنديم
كنار شن زار، آفتابي سايه بار، ما را نواخت ، درنگي كرديم
بر لب رود پهناور رمز، روياها را سر بريديم
ابري رسيد، و ما ديده فرو بستيم
ظلمت شكافت، زهره راد يديم، و به ستيغ برآمديم
آذرخشي فرود آمد. و ما را در نيايش فرو ديد
لرزان، گريستيم . خندان، گريستيم
رگباري فرو كوفت : از در همدلي بوديم
سياهي رفت، سر به آبي آسمان سوديم، در خور آسمان ها شديم
سايه را به دره رها كرديم . لبخند را به فراخناي تهي فشانديم
سكوت ما بهم پيوست، و ما ماشديم
تنهايي ما تا دشت طلا دامن كشيد
آفتاب از چهره ما ترسيد
دريافتيم، و خنده زديم
نهفتيم و سوختيم
هر چه بهم تر، تنها تر
از ستيغ جدا شديم
من به خاك آمدم، و بنده شدم
تو بالا رفتي و خدا شدي
"سهراب سپهری"
از مجموعه آوار آفتاب