يك امشبي كه در آغوش شاهد شكرم
گرم چو عود بر آتش نهند غم نخورم

چو التماس سر آمد هلاك باكي نيست
كجاست تير بلا گو بيا كه مي‌سپرم

ببند يك نفس اي آسمان دريچه صبح
بر آفتاب كه امشب خوشت با قمرم

ندانم اين شب قدر است يا ستاره روز
تويي برابر من يا خيال در نظرم

خوشا هواي گلستان و خواب در بستان
اگر نبودي تشويش بلبل سحرم

بدين دو ديده كه امشب تو را همي بينم
دريغ باشد فردا كه ديگري نگرم

روان تشنه بر آسايد از وجود فرات
مرا فرات ز سر برگذشت و تشنه ترم

چو مي نديدمت از شوق بيخبر بودم
كنون كه با تو نشستم ز ذوق بيخبرم

سخن بگوي كه بيگانه پيش ما كس نيست
بغير شمع و همين ساعتش زبان ببرم

ميان ما بجز اين پيرهن نخواهد بود
وگر حجاب شود تا به دامنش بدرم

مگوي سعدي از اين درد جان نخواهد برد
بگو كجا برم آن جان كه از غمت ببرم

                                              "سعدی"