شهریار عشق

عمرم به هجرِ آن مهِ نامهربان گذشت
دل پایبند اوست، مگر می توان گذشت؟

عمری گذاشتم به آه و به فغان، ولی
آخر گذشت گرچه به آه و فغان گذشت

خون می خورم چو نرگس مستش که آن حریف
سرمست ناز بود و ز من سرگران گذشت

طبعی سرشتم از تن و جان تا به این جهان
هم دل توان سپرد، هم از وی توان گذشت

از جویبار دیده مددی جوی «شهریار»  
دیگر صفای چشمه طبع روان گذشت

                                                        "استاد شهریار"