محرم 1430 ....
گریستن بر ابا عبدالله الحسین(ع)ثواب بسیاردارد، که احادیث ثواب و آثار فراوان گریه بر امام حسین(ع) را از جمله در کتاب بحار الانوار،ج 44،ص 279 تا 296، می توانید مطالعه کنید.
فرشتگان، پیامبران، زمین و آسمان، حیوانات صحرا و دریا هم بر عزای حسین(ع) گریستهاند.
(سفینة البحار، ج1، ص97؛ بحارالانوار، ج45، ص220)
اشک ریختن، نشانه پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشهداء (ع) است؛ اشک، دل راسیراب میکند، عطش روح را بر طرف میسازد و حاصل محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل میشود. همدلی و هماهنگی روحی با ائمه اطهار(ع)، ایجاب میکند که در شادیآنان شاد و در غمشان محزون باشیم؛ این نشان شیعه است که:
« یفرحون بفرحنا و یحزنونلحزننا...»
(میزان الحکمه، ج5، ص233)
قلبی که مهر حسین(ع) را داشته باشد، بی شک به یاد مظلومیت و شهادت او میگرید.
اشک، زبان دل و شاهد عشق است.
آن چنان کز برگ گل، عطر و گلاب آید برون
بر زبانم تا که نامت میبرم از دیده آب آید برون
رشته الفت بود در بین ما، کز قعر چاه
کی بدون رشته، آب بیحساب آید برون؟
تا نسوزد دل، نریزد اشگ و خون از دیدهها
آتشی باید که خوناب کباب آید برون
مهر تو شیرازه « ام الکتاب » خلقت است
مشکل این شیرازه از قلب کتاب آید برون
گر نباشد مهر تو دل را نباشد ارزشی
برگ بیحاصل شود گل، چون گلاب آید برون
(ای اشکها بریزید،حسان،ص 131)
گریستن در سوگ شهدای کربلا، تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیه فکری و روحی با این مکتب است و اشک ریختن، نوعی امضا کردن پیمان و قرارداد مودت با سیدالشهدا است.
ائمه اطهار شیعه، گریستن بر مظلومیت اهل بیت و عزای حسینی را تاکید کرده
و شهادت اشک را بر صداقت عشق، پذیرفتهاند.
امام صادق(ع) نیز فرموده است:
«نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش اشگآلود شود، حتی اگر به اندازه بال مگسی باشد، خداوند گناهانش را میبخشاید، هر چند چون کف دریا فراوان باشد.»(وسائل الشیعه، ج10، ص391)
دستور امامان به گریستن بر امام حسین(ع) بسیار اکید است؛
چنان چه امام رضا(ع) به ریان بن شبیب در حدیث مفصلی فرمود:
«یابن شبیب! ان کنت باکیا لشیء فابک للحسین بن علی بنابی طالب فانه ذبح کما یذبح الکبش...»
اگر بر چیزی گریه میکنی، بر حسین بن علی گریه کن، که او را همچون گوسفند، سر بریدند.
(بحار الانوار، ج44، ص286)
و در حدیث دیگری فرموده است:«محرم،ماهیاست که مردم دوره جاهلیت جنگ در آن را ناروا میدانستند، ولی در این ماه، دشمنان، خون ما را به ناحق ریختند و هتک حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خیمههای ما آتش زدند و غارت کردند و در کار ما، برای رسول خدا هیچحرمتی را رعایت نکردند. روز حسین( عاشورا) پلکهای ما را مجروح و اشگهایمان راجاری کرد و ما از سرزمین کربلا، گرفتاری و رنج به میراث بردیم. پس باید بر کسی همچون حسین، گریهکنندگان بگریند، که گریه بر او، گناهان بزرگ را هم فرو میریزد.» (همان،ص 283)
خود امام حسین(ع) نیز فرموده است:
«انا قتیل العبرة،لا یذکرنی مؤمن الا بکی»
من کشته اشکم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمیکند مگر آن که(بخاطر مصیبتهایم)میگرید.(همان، ص279)
امامسجاد(ع) بیستسال بر امام حسین (علیه السلام) گریست و
هرگز طعامی پیش او نمیگذاشتند مگر آن که قبل از شروع گریه میکرد.(همان،ج46، ص108)
به فرموده امام صادق(ع):هر ناله و گریهای ناپسند و مکروه است، مگر نالیدن و گریستن بر حسین(ع):
«کل الجزع و البکاء مکروه سوی الجزع و البکاء علی الحسین»
(بحارالانوار، ج45، ص313)
هم گریستن، هم گریاندن، هم خود را شبیه گریهکنندگان در آوردن(تباکی)برای حسین پسندیده است و اجر دارد. این همه فضیلت که برای گریه بر حسین(ع) بیان شده و اینکه اشکچشم، آتش دوزخ را فرو مینشاند و غمگین شدن در سوگ شهیدان کربلا ایمنی از عذاب است، در صورتی است که گناه و فسق و آلودگی انسان در حدی نباشد که مانع رسیدن این فیض الهی گردد؛ اشگی که مبین پیوند عاطفی و رابطه مکتبی و اتصال روحی با راه و فکرو خط ائمه اطهار(ع) و سیدالشهداست،
حتما زمینهساز پرهیز از گناه میگردد. به تعبیر شهیدمطهری:«گریه بر شهید، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط اوو حرکت اوست... امام حسین(ع) به واسطه شخصیت عالیقدرش، به واسطه شهادتقهرمانانهاش، مالک قلبها و احساسات صدها میلیون انسان است. اگر کسانی که بر اینمخزن عظیم و گرانقدر احساسی و روحی گمارده شدند، یعنی سخنرانان مذهبی، بتوانند ازاین مخزن عظیم در جهت هم شکل کردن و همرنگ کردن و هم احساس کردن روحها با روح عظیم حسینی بهرهبرداری صحیح کنند، جهانی اصلاح خواهد شد.» (شهید، ص124)
پس مهم، شناخت فلسفه گریه در راستای احیای عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسینی و فرهنگ کربلاست، نه گناه کردن و آلودگی، به امید پاک شدن با چند قطره اشک!
معلومنیست که دل و جان آلوده، آن همسویی را با امام داشته باشد که با یاد مصائبش گریه کند.
گریه در فرهنگ عاشورا، سلاح همیشه برانی است که فریاد اعتراض به ستمگران را دارد.
«اشک»،زبان دل است و گریه، فریاد عصر مظلومیت؛ رسالت اشک نیز پاسداری از «خون شهید» است. گریه کردن بر عزای امام حسین، زنده نگهداشتن نهضت حسین است.
هر چند نیست درد دل ما نوشتنی
از اشک خود، دو سطر به ایما نوشتهایم
(صائب تبریزی)
اشک، سرفصل محبت و مودت است و برخاسته از عشقی است که خداوند در دلهاقرار داده که نسبت به حسین بن علی(ع)مجذوب میشود.به فرموده رسول خدا«ص»:
«ان لقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابدا»
برای شهادت حسین(ع) حرارت و گرمایی در دلهای مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمیشود.
(جامع احادیث الشیعه،ج12،ص556)
امروز هم،اشگ و گریه، رابط ما با حسین است و ما با شوری اشگهایمان، سر سفره محبتسید الشهدا نشستهایم و نمک پرورده ابا عبدالله هستیم؛ از این رو، این مهر با شیرمادر در جان ما وارد شده و با جان هم به در میشود.