شهریار عشق

داغ حسين (ع)

           محرّم   آمد   و  نو  كرد  درد و داغ حسين          گريست ابر خزان هم بباغ و راغ حسين

           هزار و سيصد واندى گذشت سال و هنوز         چو لاله  بر  دل خونين شيعه داغ حسين

           بهر  چمن  كه   بتازد   سموم   باد  خزان         زمانه   ياد   كند   از   خزان  باغ  حسين

           هنوز    ساقى    عطشان    كربلا   گوئى         كنار   علقمه   افتاده   با   اياغ   حسين

           اگر  چراغ  حُسينى  بخيمه  شد خاموش         مُنوّر  است  مساجد  به چلچراغ حسين

           خدا  به  نافه  خلدش  دماغ جان پرداشت         كه بوى  خون نكند رخنه در دماغ حسين

           فراغ   از  دو جهان  داشت  با  فروغ خُداى         خُدايرا   چه فروغى است در فراغ حسين

           يزيد    كو    كه   ببيند    بناله    قافله ها         گرفته  از همه سوى جهان سُراغ حسین

دلم به ياد اسيران كربلا خون شد

محرم آمد و آفاق مات و محزون شد            غبار محنت ايّام تاب گردون شد

به جامه هاى سيه كودكان كو ديدم          دلم به ياد اسيران كربلا خون شد

از اين مبارزه بشكفت خاندان على           چنانكه نسل پليد اميّه مرهون شد

بنى اميّه و آن دستگاه فرعونى            همان فسانه فرعون و گنج قارون شد

ولى حسين علمدار عشق و آزادى           لقب گرفت و شهنشاه ربع مسكون شد

چون نيك مى نگرى زنده آن شهيدانند        وگرنه هر بشرى زاد و مرد و مدفون شد

كنون مقابل ايشان بود زيارتگاه              كدام زنده به اين افتخار مقرون شد

سر و تنى كه رسول خدايش مى بوسيد         به زير سمّ ستوران خداى من چون شد

به خيمه گاه امامت چنان زدند آتش        كه آهوان حرم سر به دشت و هامون شد

رسيد نوبت زينب كه شيرزاد عليست         جهان به حيرت از اين سربلند خاتون شد

به دوش پرچم آتش گرفته اسلام                   به كاخ ابن زياد و يزيد ملعون شد

حسين غافله با خود نبرد بى تدبير                 كه غرق حكمت او فكرت فلاطون شد

تو شهريار به مضمون بلند دار سخن           هرآن سخن كه جهانگير شدبه مضمون شد 

عزّت و آزادگى بين تا كجا دارد حسين

شيعيان در سر هواى نينوا دارد حسين          خون دل با كاروان كربلا دارد حسين

از حريم كعبه و جدش به اشكى شست دست          مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسين

بردن اهل حرم دستور جدش مصطفى است           ورنه اين بى حرمتى ها كى روا دارد حسين

آب خود با دشمنان تشنه قسمت مى كند          عزّت و آزادگى بين تا كجا دارد حسين

دشمنش هم آب مى بندد به روى شاه دين           داورى بين با چه قوم بى حيا دارد حسين

دشمنانش بى امان و دوستانش بى وفا           با كدامين سركند مشكل دوتا دارد حسين

رخت و ديباج حرم چون گل به تاراجش برند           تا به جايى كه كفن از بوريا دارد حسين

اشك خونين گو بيا بنشين به چشم شهريار          كاندرين گوشه عزاى بى ريا دارد حسين

شعر ترکی امام حسین

يا رب منه بو لحظه دى بير عمر ايله يارى           عشقونده سنون جان ويرورم هر ندن عارى

قان قان ويئن او خلا يا غورى الّى هوادتن            اوز اوند روب او خلار منه فنده سنه يارى

     قربانوى سلما نظر مر حقوننن                        جان اوسته وارام نعمتوون شكر گذارى

     گرجام بلاده گنه وار باده خدايا                       گوندر من عطشانه خمار قويما خمارى

دنيا سو اولا من سوسوزى سالماز عطشدن        قور تارسا عطشدن منى وصلوندى قوتارى

ورديم سنون عشقونده منه گلدى گمانم              بير باشعرى قالان عاشقون دار و ندارى

بو باشد اسنو نكيدى كه سنديدى امانت               ردّ ايلورم ايندى سنه آن قوجا يوخارى

دشمن ديدى قول بيعته قوى من ديديم اولماز        عشقم ديدى قان قان چا غيرسان ديديم آرى

تهيديد ايلينگر منى مرگه نه بو لوگر                          مرد آننى قانيله يوار اولساغبارى

زهرا چراغى مين بيله طوفانيله سونمز                 حشره كيمى وار مشعلمون نورى ، شرارى

من ايستسويورم غرتنى دوشمينمونده                 نينيم گورورسن دشمنون يوخدى چخارى

آخر نفسمدور گل آچوب گلشن جسمم                 قان اويچره غميم يوخ اورزوم اولسا سنه سارى

روحيم قوشى چوخداونديكه قالمو شدى قفسده        بيراوخ تو خونوپ قلمبيمه سندردى حصارى

اوخ قلبمى داغون ايليوپ توكدى داغتدى                    وردى جالادى ، قانى يره ، قيردى دامارى

زهرا باغنون عنچه لرى گلگرى سولدى                     تك بير گونون عرضينده خزان اولدى بهارى

  استاد شهریار