«خانه ي دوست كجاست ؟» در فلق بود كه پرسيد سوار .
آسمان مكثي كرد .
رهگذر شاخه ي نوري كه به لب داشت به تاريكي شن ها
بخشيد .
و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت :
« نرسيده به درخت ،
كوچه باغي ست كه از خواب خدا سبز تر است
و در آن عشق به اندازه ي پرهاي صداقت آبي ست.
مي روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ ، سر بدر مي آرد ،
پس به سمت گل تنهايي ميپيچي ،
دو قدم مانده به گل ،
پاي فواره ي جاويد اساطير زمين مي ماني
و ترا ترسي شفاف فرا مي گيرد .
در صميميت سيال فضا ، خش خشي ميشنوي :
كودكي ميبيني
رفته از كاج بلندي بالا ، جوجه بر دارد از لانه ي نور
و از او ميپرسي
خانه ي دوست كجاست؟ »
                                                                               

                                                                                              سهراب سپهری